• Klasy integracyjne

        • Klasy integracyjne

           

          Integracyjny system kształcenia i wychowania polega na maksymalnym włączeniu dzieci i młodzieży o specjalnych potrzebach edukacyjnych do szkół masowych, umożliwiając im wzrastanie i naukę w gronie zdrowych rówieśników.

          Klasa integracyjna liczy maksymalnie 20 uczniów  w tym od 3 do 5 uczniów z orzeczeniem do kształcenia specjalnego (realizowanego w systemie klas integracyjnych).

          Do klas tych włączane są dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.

          Najczęściej są to:

          • uczniowie niepełnosprawni intelektualnie (są to głównie dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim),
          • uczniowie  niepełnosprawni ruchowo, najczęściej z mózgowym porażeniem dziecięcym,
          • dzieci autystyczne i z zespołem Aspergera,
          • z zaburzeniami zmysłów słuchu i wzroku,
          • zagrożone niedostosowaniem społecznym

           

          Główne cele kształcenia dzieci w klasach integracyjnych:

          1. Integracja dzieci niepełnosprawnych i zdrowych w naturalnym środowisku rówieśniczym.
          2. Diagnoza potrzeb specjalnych każdego ucznia w klasie.
          3. Nauczanie wielopoziomowe i realizacja podstawy programowej w ramach wspólnego programu nauczania poprzez:
          • modyfikowanie programu nauczania do potrzeb i możliwości każdego ucznia o specjalnych potrzebach edukacyjnych  w zakresie treści i metod oraz tempa uczenia się poszczególnych dzieci.
          • tworzenie indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych.
          1. Stymulowanie rozwoju dziecka oraz przygotowanie go do przyszłego włączenia się w życie społeczne.
          2. Kształtowanie postaw prospołecznych w stosunku do osób słabszych, młodszych, niepełnosprawnych.

           

          Właściwe reagowanie na potrzeby uczniów uczęszczających do klasy integracyjnej wymaga wsparcia specjalistycznego dla każdego dziecka niepełnosprawnego.

          W każdej klasie integracyjnej pracuje nauczyciel prowadzący dany przedmiot i pedagog specjalny (zwany nauczycielem wspierającym).

          Główne zadania pedagoga specjalnego:

          1. Wspieranie uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych podczas pracy na lekcji w stopniu uzależnionym od ich indywidualnych potrzeb.
          2. Prowadzenie zajęć pozalekcyjnych (wyrównawczych, rewalidacji indywidualnej lub terapii pedagogicznej).
          3. Modyfikowanie programu nauczania do możliwości uczniów.
          4. Dobieranie odpowiednich metod i form pracy oraz przygotowywanie potrzebnych pomocy dydaktycznych.
          5. Branie udziału w procesie oceniania uczniów niepełnosprawnych.
          6. Dbanie o integrację społeczną swoich podopiecznych z pozostałymi uczniami.
          7. Ścisła współpraca z wychowawcą ,nauczycielami, specjalistami i rodzicami uczniów.

           

          Specjaliści pracujący z uczniami klas integracyjnych:

          • Logopeda
          • Psycholog
          • Pedagog szkolny
          • Terapeuta pedagogiczny (reedukator)
          • Terapeuta Integracji Sensorycznej ( SI )
          • Rehabilitant

           

          Klasa integracyjna pracuje według programu nauczania i wychowania szkół masowych. Dla potrzeb uczniów niepełnosprawnych jest on modyfikowany pod względem treści i metod i dostosowany do możliwości i tempa ich uczenia się. Pozostałe dzieci w klasie realizują ten sam program, co ich koledzy w równorzędnych klasach nie integracyjnych.

          W Szkole Podstawowej nr 350 istnieją dwa oddziały integracyjne: jedna klasa 1 i jedna klasa 2. Uczniowie tych klas biorą aktywny udział w życiu szkoły- uczestniczą w uroczystościach, konkursach, wycieczkach. Uczniowie o specjalnych potrzebach edukacyjnych objęci są opieką specjalistów będących pracownikami naszej szkoły i Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej.

           

           

           

          AUTYZM-symptomy i terapia

          Termin „autyzm” w odniesieniu do zaburzenia występującego u dzieci został wprowadzony w 1943 r przez Leo Kannera. Opisał on grupę 11 dzieci, u których obserwował specyficzny wzorzec zachowania. Występujące u nich zaburzenie nazwał autyzmem wczesnodziecięcym, nawiązując do greckiego słowa autos (sam nietypową cechą). Wspólną nietypową cechą tych dzieci było bowiem izolowanie się, preferowanie samotności i brak dążenia do kontaktów z innymi ludźmi.

          Od czasu opisu  sporządzonego przez Kannera nastąpił duży postęp w wiedzy na temat autyzmu. Wyodrębniono trzy podstawowe obszary, w których objawiają się charakterystyczne dla tego zaburzenia nieprawidłowości:

          Terapia zaburzeń autystycznych.

          Nie ustalono do tej pory uniwersalnej metody leczenia dzieci z autyzmem, dlatego zaleca się stosowanie wielu metod i technik które dostosowuje się indywidualnie do potrzeb.

          Terapia behawioralna

          Metoda ta polega na stopniowej modyfikacji zachowania i tzw. strukturalizowanego nauczania. W zakres działań terapeutycznych wchodzą: praca nad kontaktem wzrokowym, praca nad rozwojem mowy i stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka, rozwijanie umiejętności w dziedzinie socjalizacji, samodzielności i samoobsługi.

          Techniki niedyrektywne

          Stosowane w formie zabawowej, w pierwszym etapie leczenia. Procedura ta zakłada stworzenie dziecku atmosfery swobody , całkowitej akceptacji i zapewnienie mu możliwości wyrażania swoich uczuć.  W trakcie spotkań dziecko kieruje ich przebiegiem, terapeuta podąża za dzieckiem.

          Holding

          Metoda wymuszonego kontaktu , którą mogą stosować rodzice dziecka. Polega ona na przytulaniu dziecka nawet wbrew jego woli, często przy oporze, a jej celem jest budowanie  lub przywrócenie więzi emocjonalnej pomiędzy matką a dzieckiem.

          Zmodyfikowana metoda dobrego startu.

          Służy usprawnieniu  i integracji funkcji słuchowych, wzrokowych i ruchowych.  Rozwija ona percepcję i szybkość reakcji, wzmaga koncentrację uwagi i podzielność uwagi, rozwija wyobraźnię i pamięć, kształci zdolność rozumienia i operowania symbolami, rozwija myślenie matematyczne, sprawność manualną  i koordynację ruchową.

          Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne.

          Głównym celem metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego. Ćwiczenia prowadzą do poznania własnego ciała, pomagają zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w kontakcie z innymi osobami. Wykonane w grupie budują więzi grupowe i interpersonalne.

          Model TEACCH

          Jest to program Terapii i Edukacji Dzieci Autystycznych oraz dzieci z zaburzeniami komunikacji. Pierwszy etap pracy z dzieckiem polega na ocenie poziomu rozwojowego dziecka, jego profilu psychoedukacyjnego, jego deficytów i mocnych stron. Następnie na tej podstawie opracowywane są indywidualne programy terapeutyczne , ukierunkowane na najważniejsze obszary deficytu.

          Wykorzystuje się również metody:

          • Trening umiejętności społecznych,
          • Muzykoterapia,
          • Hipoterapia i dogoterapia,
          • Rehabilitacja ruchowa,
          • Integracja sensoryczna,
          • Metody komunikacji alternatywnej.

           

          „Moja historia nie jest opowieścią o rodzinie wygrywającej bój i pokonującej złe doświadczenia. Moi rodzice przeszli ponad tym wszystkim. To było wyzwanie, ale dla naszej rodziny nie była to męka. Jest to raczej opowiadanie o ludziach, którzy to co inni nazywają ohydą uczynili czymś pięknym. To historia dwojga rodziców którzy (…)ucałowali ziemię którzy inni przeklęli.”

           Raun Kauffman

           

                      Raun Kauffman został zdiagnozowany w wieku 18 miesięcy jako autysta cofnięty w rozwoju, z IQ poniżej 30. Mimo, nie dającej nadziei na normalny rozwój diagnozie, rodzice Barry i Samaria Kauffman, sami postanowili pomóc swemu dziecku. Stworzyli unikalny program terapeutyczny, dzięki któremu całkowicie wyleczyli syna. Raun Kauffman ukończył biomedyczną etykę na Ivy League univercity. Ta pionierska terapia dzięki któremu wyszedł z autyzmu przerodziła się w Program Son-Rice prowadzony przez Instytut Opcji gdzie pomaga się obecnie tysiącom rodzin z całego świata.

                      Barry i Samaria Kauffman przez trzy i pół roku pracowali z chłopcem przez dwanaście godzin dziennie przez siedem dni w tygodniu. Chcieli dotrzeć do syna budując most pomiędzy ich a jego światem. Miejscem terapii stała się łazienka, a główną metodą podążanie za synem, akceptowanie jego izmów

           ( powtarzające się zachowania autostymulujące) i przekształcanie ich w zabawę.

          Na podstawie ich doświadczeń można wymienić następujące zasady programu Son-Rice:

          1. Dołączenie do rytualistycznych i powtarzających się zachowań dziecka daje klucz do tajemnicy tych zachowań i ułatwia kontakt wzrokowy, rozwój socjalny i włączenie się do zabawy z innymi.
          2. Używanie własnej motywacji dziecka doskonali jego proces nabywania wiedz i buduje fundament przez edukację i nabywanie umiejętności.
          3. Nauka poprzez zabawę interaktywną owocuje efektywną i sensowną socjalizacją oraz postępami w interakcji.
          4. Stosowanie entuzjazmu, energii i ekscytacji zwraca uwagę dzieci oraz budzi w nich stałą chęć do nauki i kontaktu.
          5. Wolne od sądów i optymistyczne nastawienie podnosi w dzieciach do maksimum poziom uwagi, radości i życzeń.
          6. Usytuowanie dziecka jako najważniejszego i trwałego fundamentu prowadzi do najbardziej spójnej i konsekwentnej koncentracji odnośnie terapii, inspirowania dziecka i jego edukacji.
          7. Stworzenie bezpiecznego, wolnego od zakłóceń obszaru dla pracy i zabawy daje optymalne środowisko dla nauki i rozwoju.

           

          „ Dorastanie w rodzinie było wspaniałe. Byłem szczęśliwy nawet biorąc pod uwagę to, co robili  moi rodzice, gdy tkwiłem w autyzmie. Przez  całe moje dzieciństwo moi rodzice byli dla  mnie kochający i wspierali mnie. Mam bardzo szczero stosunki , co raczej jest rzeczą niespotykaną. Nie musiałem nic przed nimi ukrywać ponieważ stworzyli dla mnie atmosferę bezpieczeństwa.”

          Raun Kaufman

           

           

          Opracowała Emilia Oyrzanowska