Nazywam się Basia Molenda i chodzę do szóstej klasy.

W wolnym czasie lubię montować filmiki i grać na gitarze. Bardzo lubię też czytać książki, niekoniecznie szkolne lektury. 

Pierwszą swoją książeczkę napisałem, gdy miałam pięć lat i do dzisiaj lubię pisać opowiadania.

Barbara Molenda

klasa 8b

 

---

 

Wyprawa Jana Matejki do Mediolanu

          Jan Matejko, zafascynowany królową Polski Boną, księżną Mediolanu, postanowił odwiedzić miasto jej pochodzenia i czegoś się o niej dowiedzieć.

- Stańczyku, spakuj moje walizki – powiedział zamyślony.

- Dobrze, dobrze, panie bobrze! Hi, hi, hi!

- No, pośpiesz się, bo za tydzień wyjeżdżamy do Mediolanu.

- Ha, ha, ha! Dobry żart!

- Spakuj moje walizki – powtórzył poważnym głosem słynny malarz.

- Oj dobrze, niech się pan tak nie denerwuje.

- Jestem bardzo spokojny, błaźnie – powiedział wciąż poważnym głosem Jan.

- Ale panie, po co my tam jedziemy? – zaciekawił się Stańczyk.

- Pamiętasz, gdy spotkaliśmy się z prawnuczką siostry królowej Bony z Mediolanu?

- No tak, pamiętam.

- I pamiętasz jak podarowała ci list, w którym Królowa Bona pisała do swojego męża, prosząc go o szybki transport włoszczyzny do Polski?

- Tak, ale co to jest ta włoszczyzna, tak właściwie? Może to jakaś krewna królowej Bony?

- Nie sądzę, ale wszystko jest możliwe.

       Gdy po słynnego malarza i błazna przyjechała karoca, Stańczyk zauważył, że jego pan wyjmuje jakieś książki i tablice.

- Co to? – spytał zaciekawiony.

- Wiesz, planuję namalować obraz Bony, ale muszę się dowiedzieć, jak wyglądała, by jej portret był udany.

- Acha. A za ile tam będziemy?

- Jak dojedziemy! Ha, ha! – roześmiał się Jan. Żartuję, za około tydzień.

- No nie, co ja będę robił przez tę wieczność!?

- Myślałem, że błazny nigdy się nie nudzą! – zaśmiał się Jan Matejko.

        Po tygodniowej podróży, gdy podróżni weszli do dworu, w którym mieli mieszkać, zaskoczyło ich, że na ścianach korytarza było wiele rozmaitych obrazów.

- Dla pana to raj! – roześmiał się Stańczyk.

- Tak. To nam również ułatwi pracę nad moim nowym projektem.

        Rankiem, następnego dnia, Jan Matejko i Stańczyk odwiedzili kilka muzeów w Mediolanie. Starali się zdobyć jak najwięcej informacji o królowej Bonie.

- Panie! – krzyknął podekscytowany Stańczyk.

- O co chodzi?

- Słyszałeś? Włoszczyznę, czyli krewną królowej Bony, chcą zapakować do skrzyni, by wysłać ją do Polski!

- Skąd to wiesz?!

- Kiedy przechodziłem przez ten most, nieopodal portu, usłyszałem, jak rozmawiało o tym dwóch marynarzy.

- Musimy ją uratować, zanim marynarze dokończą załadunek!

Gdy Jan wraz ze Stańczykiem przybiegli do portu, stało tam wielu ludzi.

- Uwaga, uwaga! – ktoś krzyczał, pchając wielki wózek z drewnianymi skrzynkami wprost na statek. A każda z nich z napisem „włoszczyzna”.

Stańczyk rzucił się do skrzyni.

- Co pan robi?! – krzyknął jeden z marynarzy.

- Ratuję Włoszczyznę!

- Przecież tam są tylko warzywa!

- Jak to warzywa?!

- Najzwyklejsze w świecie: marchewki, pietruszki, pory, pomidory, i kapusty.

- A krewna królowej Bony?! Gdzie jest?!

- Nie ma tu żadnej krewnej królowej! Ale kogo ja tu widzę! Czy to sam Jan Matejko?! Co mistrz tu robi?!

- Yyy... ja nic. Tylko tak przechodziłem – mruknął zawstydzony Jan.

        Pamiętając o swojej przygodzie w Mediolanie, Jan Matejko postanowił namalować królową Bonę z koszem pełnym warzyw, czyli włoszczyzny.